பஹல்காமைச் சேர்ந்த 36 வயதான சஜாத் அகமது பட், கைரவன் பனிக்காற்றை வென்றுத் தாங்கும் காஷ்மீரின் இளங்காற்றை நம்பி வாழும் ஒரு அன்பு மனிதர். இவரது வாழ்வாதாரம் சால்வை வியாபாரம் என்றாலும், இவரது உள்ளார்ந்த கடமை சுற்றுலாப் பயணிகளைப் பாதுகாப்பதாகும். ஏனெனில் சுற்றுலா என்பதே பஹல்காமின் மூச்சாகவும், அப்பகுதி மக்களின் அறிவுப் பசியை அணைக்கும் பசியற்ற உணவாகவும் இருக்கிறது. 2025 ஏப்ரல் 20‑ஆம் தேதி நடந்த அதிர்ச்சிக்கிடமான பயிரை போல, பைசரன் பள்ளத்தாக்கு நோக்கி சென்றிருந்த பேரரவு பேருந்துகளில் ஒருவேளை கனமழையும் பனியூறும் மூடி மறைந்த காட்டுப்பாதைகளும் பயணிகள் குழுவை சட்டெனத் தாக்கியது. ஆபத்து நேரத்தில், பஹல்காம் போனி சங்கத் தலைவர் அப்துல் வஹீத் வான் மடலுக்கு வந்த குறுஞ்செய்தியைக் கேட்டவுடன், சஜாத் தன் நண்பர்கள் சிலரோடு உடனே உதவிக்குத் தாவினார்.
‘மதத்தை விட மனிதநேயம் முக்கியம்’ என்றோர் வரி சஜாதின் நெஞ்சில் தீயாக எழுந்தது. மோட்டார் வண்டி செல்லமுடியா சுரங்கைத் தாண்டி, மதியம் 3.30‑க்கு பைசரன் பள்ளத்தாக்கை அடைந்த தருணத்திலேயே, அவர் காண்ந்தது மனித வாழ்க்கையின் மெல்லிய நைலான் நூலிழை. சிலர் பலத்த காயத்தால் நிலை குலைந்தனர்; சிலர் நடக்க முடியாமல் மயங்கி விழுந்தனர். “அவர்களின் கண்ணீரை பார்த்தபோது என் கண்களிலும் தானாக கண்ணீர் வழிந்தது,” என்கிறார் சஜாத். தண்ணீர் கொடுத்து துடைத்துப் பார்த்து, உஷ்ணம் இழக்கும் உடல்களைச் சுமந்து, அவர் குழுமம் ஒன்றாகப் போராடி பலரை மருத்துவமனி நடத்திச்சென்றது. மனிதநேயத்தின் மாபெரும் பீமன் வடிவமெடுத்த அந்த நிமிடங்களில், கவலைவெள்ளம் கட்டியெழுந்தாலும், “எங்கள் வீட்டுப் விளக்குகளை அவர்கள் ஏற்றுகின்றனர்” என்கிற சஜாதின் அனுபவப் பதைபதப்பு, சுற்றுலாவின் பொருளாதாரச் சேமிப்பு பையினை எங்கள் முன் பளிச்சென்று காட்டுகிறது.
இவ்வாடைச்சூழலில், இந்தியக் கடற்படையைச் சேர்ந்த லெப்டினன்ட் வினய் நர்வால் மற்றும் அவரது மனைவியையும் சஜாத் தனது பைக்கில் ஆம்புலன்ஸ் போல் அழைத்துச் சென்றார். வழிகாட்டும் மலர் போல அவர் இதயத் துடிப்பைப் பார்த்தபோது, வினய் நர்வால் உயிர் பிரிந்துவிட்டதை உணர்ந்தார். எனினும், பீட்களைக் குலைக்கும் சோகத்தின் நடுவே, “உங்கள் கணவர் உயிருடன் இருக்கிறார்; கவலைப்பட வேண்டாம்” என்று அவரது மனைவியைக் தேற்றும் உணர்ச்சித் துணிவும் அவருக்கே உரியது. அந்தத் தருணம், நனவிலும் கனவும் கலந்து உருவான ருத்ர கைரவன். அனைத்தையும் கடந்து அவர் எதிர்பார்ப்பது ஒன்று தான் — “காஷ்மீரில் இதுபோன்ற துயரம் இனி நடக்கக் கூடாது” என்ற அப்துல் கலாம்போன்ற கனவு.
கண்டவைகளைக் கொண்டாடாத எண்ணங்கள் காற்றில் கரையும். ஆனாலும், சஜாத் அகமது பட் போலவர்கள் மனிதநேயத்தின் ஒளியை உன்னதமாய் ஏற்றிவைக்கும் வரை, காஷ்மீர் பள்ளத்தாக்குகளில் ஹூம் விரியும் சூரியப் பிரகாசம் புகைவெளியை விரட்டி அடிக்கும். குழியால் சிதைந்த மலையடி பாதைகளிலும், மனித மனங்களைச் சங்கமிக்கச் செய்யும் கருணை தருணங்கள் இமைக்கும் நடையில் பிறப்பெடுக்கும்.
