‘பேட் கேர்ள்’ விமர்சனம் – ‘புரட்சிகர’ முயற்சியின் தாக்கம்
டீசர் வெளியான தருணத்திலிருந்தே ‘பேட் கேர்ள்’ படம் குறித்த சர்ச்சைகள் சமூக வலைதளங்களில் பெரும் விவாதத்தை ஏற்படுத்தின. குறிப்பிட்ட சமூகத்தின் உணர்வுகளை புண்படுத்துவதாகவும், இளம் தலைமுறையினருக்கு தவறான சிந்தனையை ஊட்டுவதாகவும் குற்றம்சாட்டப்பட்டது. வழக்கு நிலைமைகளுக்குப் பிறகே பல சென்சார் ‘கட்’களை பெற்று படம் திரைக்கு வந்துள்ளது.
இந்தக் கதை, ரம்யா (அஞ்சலி சிவராமன்) என்ற பெண்ணின் வாழ்க்கையின் மூன்று பருவங்களைச் சுற்றி நகர்கிறது. அந்த கட்டங்களில் அவர் சந்திக்கும் ஆண்கள், உறவுகள், காதல்கள், பதின்பருவ உணர்ச்சிகள் ஆகியவையே படத்தின் மையம்.
தமிழ் சினிமாவில் பெரும்பாலும் ஆண்களின் கதையை ஆண்களே சொல்லியுள்ள நிலையில், ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையை ஒரு பெண்ணின் பார்வையில், மேலும் ஒரு பெண் இயக்குநரின் வாயிலாக சொல்லப்பட்டிருப்பது மிகவும் தனிச்சிறப்பு. ‘ஆட்டோகிராஃப்’, ‘அட்டகத்தி’ போன்ற படங்கள் ஆண்களின் அனுபவங்களை எடுத்துக் கொண்டிருந்தன. ஆனால், பெண்ணின் காதல் பயணங்களையும் வாழ்க்கைச் சிக்கல்களையும் பெண் குரலில் வெளிப்படுத்தியிருப்பது இந்நூற்றாண்டின் புதுமை.
‘கமிங் ஆஃப் ஏஜ்’ வகை திரைப்படங்கள் உலக சினிமாவில் பரவலாக இருக்கின்றன. அதனை தமிழில் எடுத்துக் கொண்டு வெற்றியடையச் செய்திருக்கிறார் அறிமுக இயக்குநர் வர்ஷா பரத். நடிப்பு, காட்சியமைப்பு, இசை, ஒளிப்பதிவு அனைத்தும் புதிய உணர்வை தருகின்றன. குறிப்பாக, நாயகியின் வாழ்க்கையை மூன்று பாகங்களாகச் சித்தரித்த போதும், ‘ஆட்டோகிராஃப்’ அல்லது ‘பிரேமம்’ போன்ற பாணிகளைப் பின்பற்றாமல் தனித்த கோணத்தில் எடுத்திருப்பது பாராட்டுக்குரியது.
திரைக்கதை முதல் காட்சியிலிருந்தே பார்வையாளரை ஈர்க்கிறது. நாயகியின் மனநிலையும் சிக்கல்களும் நெருக்கமாகப் பிணைக்கின்றன. இளமை பருவத்தில் எதிர்கொள்ளும் சிக்கல்களை வெளிப்படையாக எடுத்துரைத்திருப்பதும் படத்தின் பலம். ஆண்களும் அதில் தங்களை இணைத்துக் கொள்ளும் வகையில் கதை நகர்கிறது.
நடிகர்களின் திறமையும் பெரும் பலமாகும். ‘கோபால்ட் ப்ளூ’ மூலம் கவனம் ஈர்த்த அஞ்சலி சிவராமன், படத்தை முழுமையாகத் தாங்கியுள்ளார். நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு திரைக்கு வந்த சாந்தி ப்ரியா, கனமான கதாபாத்திரத்தில் சிறப்பாக நடித்துள்ளார். பாட்டியாக பார்வதி பாலகிருஷ்ணன், தோழியாக சரண்யா ரவிச்சந்திரன் உள்ளிட்டோர் அனைவரும் வலுவான நடிப்பை தந்துள்ளனர்.
ஒளிப்பதிவாளர்கள் ப்ரீத்தா ஜெயராமன், ஜெகதீஷ் ரவி, பிரின்ஸ் ஆண்டர்சன் ஆகியோரின் பணி குறிப்பிடத்தக்கது. ஒவ்வொரு வாழ்க்கைக் கட்டத்துக்கும் தனித்த தன்மையுடன் காட்சிகளை சித்தரித்துள்ளனர். அமித் திரிவேதியின் பின்னணி இசை கதையின் ஓட்டத்துக்கு ஏற்றாற்போல் செம்மையாக இணைந்துள்ளது.
ஆனால், படம் முழுவதும் மிகுந்த சீரியஸான அணுகுமுறையிலேயே சொல்லப்பட்டிருப்பது சற்று சலிப்பை உண்டாக்கும். வாழ்க்கைப் பயணத்தில் சிரிப்பூட்டும் தருணங்களும் இருக்க வேண்டாமா என்ற கேள்வி பார்வையாளர்களிடம் எழலாம்.
இதைத் தவிர, குடும்ப அமைப்புகளுக்குள் பெண்களே பெண்களை உளவியல் ரீதியாக எவ்வாறு ஒடுக்குகின்றனர் என்பதையும், சமூகத்தின் கட்டுப்பாடுகளில் சிக்கிக் கொள்வதையும் வெளிப்படுத்தியிருப்பது சிறப்பாக அமைந்துள்ளது. பெண்கள் குறித்த பாரம்பரிய கற்பிதங்களை உடைத்த முயற்சியாகவும் படம் பார்க்கப்படுகிறது.
ஆண்கள் ஆண்களைப் பற்றியும், பெண்களையும் பெரும்பாலும் ஆண்களேப் பற்றியும் பேசும் தமிழ் சினிமாவில், ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையை ஒரு பெண் இயக்குநர் தனது பார்வையில் வெளிப்படுத்தியிருப்பது ஒரு ‘புரட்சிகர’ முயற்சியே. அது நிச்சயமாக பாராட்டப்பட வேண்டிய ஒன்று.
