லார்ட்ஸ் டெஸ்ட், எல்லா பரபரப்புகளும், உருக்கும் தருணங்களும் கலந்து அமைந்த ஆட்டமாக மாறி, இறுதியில் இங்கிலாந்தின் கைப்பற்றிய வெற்றியுடன் முடிவுக்கு வந்தது. இந்த தோல்வி இந்திய அணிக்கும், அன்புடன் அணியை பின்தொடர்ந்த ரசிகர்களுக்கும் உணர்வுப் பூர்வமான இருதயவலி தரும் ஒரு துடிப்பான தருணமாக மாறியது.
இந்தச் சூழலில், ஜடேஜா தனது போர்வீரத் தன்மையால் கணிசமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தினார். “தன் முயற்சியில் வீழ்ச்சி அற்றவர்” என்று புராணக் கதைகளில் சொல்லப்படும் வார்த்தைகளுக்கு அவர் ஒரு உயிருள்ள எடுத்துக்காட்டாக அமைந்தார். அவரது வீரமும் நிலைத்த மனோபாவமும் தோல்வியை ஒட்டி வந்த சோகத்தின் பிணைப்பாகவே தெரிய வந்தது. அவரின் விழிகளில் இருந்த சோர்வு, உள்ளார்ந்த வேதனையின் பிரதிபலிப்பாகவே தெரிந்தது.
சிராஜ், பறக்கும் தீப்பந்து போல எதிரணியிடம் எதிர்வினை காட்டியவர். வார்த்தை மோதலில் தன் பாரத்தை பிழிந்து விட்டுவிட்டு, கடைசியில் அவர் சிரசை குனிந்து உணர்ச்சி வெள்ளத்தில் மூழ்கினார். தோல்வி என்பது விளையாட்டின் இயற்கை பகுதி என்றாலும், விளையாட்டு என்பது ஒரு புற உடலுக்கும், மறுபுற மனதுக்கும், மூன்றாவது புற புத்திக்கு இடையே நிகழும் போராட்டமே. அந்த மோதலில் ஜடேஜா மற்றும் சிராஜ் இருவருமே தங்கள் முழு ஆற்றலையும் வெளிப்படுத்தி நிமிர்ந்து நிற்கும் அளவுக்கு களத்தில் இருந்தனர்.
இன்னும் சில ஓவர்கள் மட்டும் இருந்திருந்தால், இந்த ‘ஹார்ட் ப்ரேக்’ இங்கிலாந்துக்கு நடந்திருக்கும். ஆனால், வெற்றியை இங்கிலாந்து எட்டியபோதும், அதை இந்தியா எளிதாக வழங்கிவிடவில்லை என்பதே இந்த அணியின் வலிமையும் எதிர்கால நம்பிக்கையும்.
நேற்று, சிராஜ் பஷீரின் சாதாரண பந்தில் தவறாக போல்டு ஆன தருணம், கடுமையாக புனைந்த பவுன்சர்களை தாங்கி கொண்டபின், அத்தனை நேரத்திற்குப் பிறகு முடிவில் கிடைத்த அந்த விளைவு, அவரை தரையில் அமரச் செய்தது. தனது வாய்ப்புகளை நம்பிக்கையுடன் பயன்படுத்தி வந்த அவருக்குப் பட்ட உணர்ச்சி அதிர்ச்சியை வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாது. ரவி சாஸ்திரி சொல்வது போல, அந்த நேரத்தில் சிராஜை எழுப்பி அழைத்துச் செல்ல கிரேன் தேவைப்பட்டிருக்கும் போலவே அமைந்தது.
அந்த தருணத்தில் ஸ்டோக்ஸ், ஒரு வீரனாக மட்டுமின்றி, உணர்வுபூர்வமான மனிதராக தோன்றினார். சிராஜை அருகில் வந்து ஆறுதல் கூறி, அவரது நெஞ்சைப் பயிற்றுவிக்கும்படி கைகொடுத்து உற்சாகம் அளித்தார். ஜாக் கிராவ்லி, ஜோ ரூட், ஹாரி புரூக் ஆகியோர் சிராஜின் அருகில் வந்து, அவரை எழுப்பி, தோளில் தட்டிக் கொடுத்து மன உற்சாகத்தை ஊட்டினர்.
ஜடேஜா, 181 பந்துகள் கடந்து நின்று, 4 பவுண்டரி மற்றும் 1 சிக்ஸருடன் 61 ரன்கள் எடுத்தார். தனது ஆட்டத்தை முற்றிலும் அணிக்காக அர்ப்பணித்த அவர், அந்த தருணத்தில் தனது தோல்வியினை வெளிப்படையாக வெளிக்கொணர்ந்தார். தனது ஆடையின் அடையாளமான வாள் வீச்சு கொண்டாட்டத்தை கூட செய்தார் இல்ல. ஏனெனில், வெற்றியே அவருக்குத் தேவையான மைய இலக்கு. பும்ரா மற்றும் சிராஜ் ஆகியோரை ஒத்துழைப்புடன் நிலைநாட்டி, வெற்றியை நோக்கிய போரில் முயற்சி செய்தார்.
ஜோ ரூட், இந்த மனச்சோர்வில் நின்று கொண்டிருந்த ஜடேஜாவை நெருக்கமாக வந்து கைகொடுத்து ஆறுதல் சொன்னார். சில அன்பான வார்த்தைகளால் ஊக்கம் அளித்தார்.
இந்த விடியலில், 2005 ஆஷஸ் டெஸ்ட் நினைவு மீண்டும் வந்தது. அப்போது மைக்கேல் காஸ்பரோவிச் வெற்றிக்கு 3 ரன்கள் அருகில் இருந்தபோது, எட்ஜ் பந்து கேட்சாகி வெளியேறியிருந்தார். எதிரில் பிரெட் லீ 43 ரன்கள் எடுத்து, அதேபோல் நெஞ்சு நெருங்க நின்றார். இன்று நடந்தது அதே மாதிரியான ஒரு காட்சி. காலங்கள் மாறினாலும், வீரரின் உணர்வுகள் மட்டும் காலத்தைக் கடந்து ஒத்துப்போகின்றன.
